Rozdział Drugi - Gdy staje się trudniej

Musisz postanowić, że nie zrezygnujesz, dopóki nie osiągniesz celu. 

***

   Siedzieli w Wielkiej Sali, obydwoje zakłopotani. Tak przynajmniej myślała Granger. Przypatrywała się blondynowi, gdy ten nagle odwrócił wzrok i spojrzał wprost w jej pełne zaciekawienia oczy. Zgromił ją wzrokiem i pocałował Parkinson. Właśnie to potrząsnęło Hermioną najbardziej, chciała wstać i uderzyć tą natrętną jędzę, ale się powstrzymała. Skoro on, pozbył się tych uczuć, ona też to zrobi! Myślała, że krew jej zawrzała, gdy Pansy usiadła na kolana Dracona, który właśnie zaczynał się śmiać z miny Gryfonki. Szybko się opamiętała i spojrzała na Harry'ego. Serce jej pękło... chciała zapaść się pod ziemię.

- Skoro mój organ przestał funkcjonować, mogę pokazać temu gnojkowi co tak naprawdę o nim myślę - szeptała, raz po raz do momentu skończenia kolacji.

Zauważyła, że uczniowie wychodzą, poszła w ich ślady. Czuła się jak nikt ważny, co z tego że była Prefektem Naczelnym?! Miała dzielić dormitorium z tym szczeniakiem! Przegryzła wargę do krwi i poszła do najwyższej wieży Gryffindoru, gdzie czekały na nią jej rzeczy. Wiedziała, że zaraz zobaczy swój koszmar i znając Ślizgona, jego dziewczynę. I nie obejdzie się bez obelg! Przeklinała pod nosem, gdy wpadła na twardy tors. Chciała przepraszać, gdy zobaczyła tego zwyrodnialca z tą żmiją!

- Widzisz kochanie? Tak oto wygląda szlama, brzydka szlama - mówił po woli, co jeszcze bardziej zdenerwowało kobietę.

- Tak widzę, brzydszej świat nie oglądał - szepnęła.

- Trzymaj język na wodzy, głupia - wycedził przez zęby Malfoy.

- Bo co uderzysz mnie? - zaśmiała się brązowowłosa, gdy poczuła przeszywający ból.

   Upadła na ziemie, miała ochotę płakać. Przecież to chłopak, silniejszy od niej! Jeszcze dzisiaj mówił, że ją kocha. Teraz leży na podłodze, słysząc śmiechy całego Domu Węża. Tak nie będzie! Jestem Hermiona Grenger! Szeptała w myślach. I żaden sadysta nie będzie czynił z niej uciechy jego domu! Nie! Wstała, nie uroniła łzy, była zbyt dumna. Odgłosy ucichły, zastąpiły je zaszczytne spojrzenia. Z jej nosa ciekła szkarłatna ciecz.

- Zapamiętaj sobie coś, ty cholerny czarodzieju czystej krwi! - wydarła się, chcąc pokazać, jaka nienawiść nią włada.

- Przynajmniej wiesz, kto jest lepszy - zaśmiał się ponuro.

- Tak wiem, oczywiście że ja. - sprytnie odpyskowała. - Zachowujesz się jak egoistyczny palant, rozumiesz? Uderzyłeś kobietę, przysięgam ci że na takiego samoluba i amatora magii nie widziałam!

   Odeszła zostawiając po sobie jedynie kałużę krwi i ciche szemranie. Blondyn spojrzał się na nich zabójczym spojrzeniem. Pansy wciąż się śmiała, gdy mężczyzna wręcz zrzucił ją z ramienia. Jego myśli, krążyły wokoło brązowowłosej. Z jednej strony czuł do niej nienawiść, a z drugiej współczucie. Uderzył tak drobną istotę. Trzeba, było się z niej wyleczyć! Musiał to zrobić! Poszedł do góry, gdzie zapewne czekała chluba domu lwa. Będzie ciężko...

***

   Wystarczyło machnięcie różdżką, by strużka krwi przestała płynąć. Nic poważnego się nie stało. Wpadła w szał, zaczęła rzucać poduszkami, porwała nawet pościel ślizgona. Po co? Czuła się jak śmieć. Jej myśli skupiły się na wydarzeniu, które miało miejsce zaledwie dziesięć minut temu. Odgłos upadku, śmiechy jej wrogów. Pogardliwe spojrzenie mężczyzny. Teraz, była pewna, że nie darzyła go uczuciami. Chciała, tylko udowodnić sobie, że nawet największy wróg się jej nie oprze. Przeliczyła się. Usłyszała kroki i wyparowała z sypialni Dracona. Gdy zobaczyła chłód w jego oczach, przeszły ją ciarki na plecach. Gdy ten ominął ją z obojętnym wyrazem twarzy i pogardliwym spojrzeniem jej złość sięgała zenitu.

- Do cholery, ty nędzna podróbo czarodziejek! - krzyczał.

- Co mi zrobisz, znów mnie uderzysz?! - wywrzeszczała.

- A żebyś wiedziała! - podniósł rękę, ale ją opuścił, przez wzgląd na wzrok Miony wbity w jego rękę.

- Idę spać - wycedziła i uderzyła blondyna w twarz.

Kiedy drzwi się za nią zamknęły Smok podszedł do lusterka. Jego skóra poczerwieniała bardziej niż na Trzecim Roku. Jednak znów, był upokorzony. Uderzył pięścią w szafkę. Bez namysłu sięgnął po ognistą. Po co ją uderzył? Pamiętał, jak ojciec bił jego matkę. Musiał przyglądać się jej udrękom i nic nie potrafił zrobić. On obrywał wyjątkowo długim Cruciatusem, Jego matka przeżywała wielkie męki, aż w końcu postanowiła ze sobą skończyć. Skoczyła z urwiska. Jeżeli ta posrana Grenger to zrobi? Nie, to nie możliwe. Musiał i głęboko pragnął wymazania z pamięci jej wzroku, gdy stanęła przy nim nie uroniwszy łzy. Jej zdecydowany ton. Wszystko stało się trudniejsze, bo podniósł rękę na tą szlamę. Kochał, nienawidził i był tego stuprocentowo pewny. Ale ona go nie cierpi. Skarcił się w duchu, zostawił ją dla tej całej Parkinson! Była taka tępa, jej śmiech podczas zaszczytnych spojrzeń skierowanych na Gryfonkę. Trzeba szybko zakończyć ten związek i być dla tej niemagicznej istoty wrednym. Miłość jest największą słabością, trzeba wiedzieć jak z niej wyjść. A on już wszystko opanował, już się do niej trochę zniechęcił, ona do niego też...

***

   Obudziła się z uśmiechem na twarzy, pośród czerwonych i złotych poduszek. To łóżko, było o wiele wygodniejsze niż tamte pośród dziewcząt. Nos przestał boleć, słyszała jak Dracon się wściekał, właśnie tego oczekiwała. Z niewiadomych przyczyn, zaczęła się śmiać. Przeraźliwie i głośno. Sama nie znała wyraźnej przyczyny. Po prostu musiała się śmiać, żeby nie przypominać sobie minionych wydarzeń z wczorajszego dnia. Nie zwróciła uwagi na swój pokój, znajdowało się tam biurko, łóżko właściwie nic szczególnego. Do jej pokoju wparował Dracon z niebieskimi włosami, na co Gryfonka zareagowała pogardliwym spojrzeniem.

- Co do jasnego patronusa?! - krzyczał, a Hermiona opadła na kanapę.

- Postanowiłam zrobić coś, co jeszcze bardziej uprzykrzy ci życie, dodałam atramentu do twojego szamponu - ledwo co mówiła, próbując uspokoić swój śmiech.

- Ty tępa szlamo! Co ja teraz zrobię!!!

   Podniósł rękę, a jej wzrok tkwił w pięści blondyna. Bała się kolejnego uderzenia, zwłaszcza że mocniejsze, może pozbawić ją świadomości... z jego oczu bił nieopanowany gniew. Chciała krzyczeć, płakać i błagać, ale nie przy Malfoy'u...